“အတိတ်ကို အတိတ်မှာပဲ မထားခဲ့နိုင်ဘူးဆိုရင် ဒီပုံပြင်လေးက သင့်အတွက်ပါပဲ”

တခါတုန်းက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်တဲ့ သစ်တောကြီးတစ်ခုမှာ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ငှက်ကလေးတစ်ကောင် နေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။ သူ့မှာ တောက်ပတဲ့ အမွေးအတောင်တွေနဲ့ ကြင်နာတတ်တဲ့ စိတ်နှလုံးရှိပါတယ်။ 

ဒါပေမယ့် သူ့မှာ ထူးဆန်းတဲ့ အလေ့အကျင့်တစ်ခု ရှိတယ်။ သူဟာနေ့တိုင်း မြင်သမျှ၊ ကြားသမျှ၊ ခံစားရသမျှကို ကျောက်စရစ်ခဲလေးတစ်ခုပေါ်မှာ ရေးမှတ်ထားပါတယ်။ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ အရာဖြစ်ဖြစ်၊ နာကျင်စရာကောင်းတဲ့ အရာဖြစ်ဖြစ်၊ ဘယ်အခိုက်အတန့်ကိုမဆို မှတ်သားထားသင့်တယ်လို့ သူကယုံကြည်တယ်။  

ပျော်ရွှင်ဖွယ်အမှတ်တရတွေက ကျွန်တော်တို့ကို ပြုံးပျော်ရွှင်စေတာကြောင့် အမြဲတမ်းသတိရနေဖို့အတွက် ရေးမှတ်သင့်ပြီး ၊ မကောင်းတဲ့အရာတွေကိုတော့ နှလုံးသားထဲမှာ မထားဘဲ ရေးမှတ်ပြီး လွှတ်ချသင့်တယ်လို့ သူထင်ပါတယ်။ 

ဒါကြောင့် နေ့တိုင်း ကျောက်စရစ်ခဲအသစ်တစ်ခုကို ကောက်ယူ၊ သူ့နှုတ်သီးနဲ့ သူ့အတွေးတွေကို အပေါ်မှာရေးပြီး၊ သူပျံသန်းတဲ့နေရာတိုင်းမှာ သယ်ဆောင်သွားတဲ့ အဝတ်အိတ်ကလေးထဲ ထည့်ပြီးသယ်သွားလေ့ရှိတယ်။

အစပိုင်းမှာတော့ ဒါဟာအရမ်းကိုလှပတဲ့ခံစားချက်

တစ်ခုဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ သူဟာအမှတ်တရတွေကို စုဆောင်းရတာ နှစ်သက်ပြီး၊ ဒါတွေက သူ့အနာဂတ်အတွက် အထောက်အကူဖြစ်မယ်လို့ ယုံကြည်ခဲ့ပါတယ်။ 

အဲဒီအိတ်ကလေးဟာလည်း သူ့ဘဝရဲ့ အခိုက်အတန့်တွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတဲ့ သူ့ရဲ့ဘဏ္ဍာတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ 

ဒါပေမယ့် နေ့တွေကြာလာတာနဲ့အမျှ သူ့အိတ်က ပိုလေးလာပါတယ်။ 

ကျောက်တွေများလာတာနဲ့အမျှ အလေးချိန်တိုးလာပြီး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့အတောင်ပံတွေကို ထိခိုက်လာပါတော့တယ်။ သူပျံသန်းနှုန်းက နှေးကွေးလာပြီး၊ 

အရင်လို မြင့်မြင့်မပျံနိုင်တော့တာကို ငှက်ကလေးက သတိမထားမိဘဲ ကျောက်တွေကိုသာဆက်ပြီး စုဆောင်းနေခဲ့ပါတယ်။  

တစ်နေ့မှာတော့ သူက အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ ဇီးကွက်ကြီးတစ်ကောင်နဲ့ တွေ့ပါတယ်။ ဇီးကွက်ကြီးက "ဘာကြောင့် အဲဒီအိတ်ကို သယ်နေတာလဲ ငှက်ကလေး" လို့ မေးတော့ ငှက်ကလေးက ပြုံးပြီး "ဒါက ကျွန်မဘဝကို သယ်ထားတာပါ။ ပျော်စရာ၊ နာကျင်စရာ၊ သင်ခန်းစာတိုင်းပါပဲ။" လို့ပြန်ဖြေပါတယ်။

ဇီးကွက်ကြီးက နဖူးတွန့်ပြီး "ဒါဆို မင်းက အခုလက်ရှိအချိန်မှာရော နေရဲ့လား။ ဒါမှမဟုတ် မနေ့ကအရာတွေကို ကျောပေါ်မှာတင်ပြီး ပျံနေတာလား" လို့ထပ်မေးတော့ ငှက်ကလေးက ဇီးကွက်ကြီးရဲ့အမေးကိုနားမလည်တာကြောင့် အဖြေမပေးဘဲ အဝေးတစ်နေရာကို ပျံထွက်သွားခဲ့ပါတယ်။ 

အချိန်တွေကြာလာတော့ သူ့အိတ်က အပြည့်ဖြစ်လာပြီး ကျောက်တွေက ထွက်ကျလာပါတယ်။ မြေကြီးပေါ်ကနေ ပျံတက်ဖို့တောင် သူခက်ခဲနေပါပြီ။ သူ့အတောင်တွေက နာကျင်နေပြီး၊ အားအင်တွေ ကုန်ခမ်းသွားခဲ့ပါတယ်။ 

မိုးရွာတဲ့ညနေခင်းတစ်ခုမှာ ဘေးကင်းစွာ ပျံသန်းဖို့ကြိုးစားနေစဉ်သူမြေပြင်ပေါ်ကို အရှိန်နဲ့ကျဆင်းသွားခဲ့ပါတယ်။ သူပိုင်ဆိုင်တဲ့ အမှတ်တရကျောက်တွေရဲ့ အလေးချိန်က သူ့ရဲ့နုနယ်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖိမိပြီး ငှက်ကလေးဟာ အဆုံးသတ်မလှစွာနဲ့ ကြေမွသွားခဲ့ပါတယ်။  

သူအသက်ရှင်ဖို့ အထောက်အကူဖြစ်မယ်လို့ ထင်ခဲ့တဲ့ အမှတ်တရတွေကပဲ သူ့အသက်ကို နှုတ်ယူသွားခဲ့ပါတယ်။  

အဲဒီညမှာပဲ ဇီးကွက်ကြီးက သူ့ကို ထပ်ပြီးလာတွေ့ပါတယ်။ သူဟာလဲကျနေတဲ့ ငှက်ကလေးကို ကြည့်ရင်း "အမှတ်တရတွေက လမ်းပြဖို့သာ ရည်ရွယ်တာ၊ မင်းကို နောက်ပြန်ဆွဲဖို့ မဟုတ်ဘူး" လို့ ဝမ်းနည်းစွာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်။  

ငှက်ကလေးဟာ အရာအားလုံးကို သယ်ဆောင်ဖို့ ကြိုးစားရင်း ဘဝကို ရှင်သန်ဖို့ မေ့သွားခဲ့တယ်။  

တခါတလေ ငှက်ကလေးလိုပဲအမှတ်တရတွေကို စုဆောင်းမိပြီး အကောင်းနဲ့အဆိုးကို အမြဲတမ်းတွေးနေတတ်ကြပါတယ်။ အကယ်၍ အတိတ်တွေကို နေ့တိုင်းသယ်ဆောင်ထားမယ်ဆိုရင် စိတ်အတွင်းထဲမှာ သေချာပေါက်ပင်ပန်းလာပါလိမ့်မယ်။ 

ဒါ့အပြင်အမြဲတမ်းအတိတ်မှာပဲ နေထိုင်နေတာကြောင့် ဒီနေ့ကို မခံစားနိုင်တော့တဲ့အပြင် အနာဂတ်ဆီကိုပျံသန်းဖို့လည်း မတတ်နိုင်တော့ပါဘူး။  

ငှက်ကလေးလိုပဲ လူတွေအတော်များများဟာ အတိတ်ရဲ့နာကျင်မှုတွေ၊ ပျော်ရွှင်မှုတွေကို အချိန်အကြာကြီး သယ်ဆောင်ထားတတ်ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တကယ့်ဘဝဆိုတာ လွှတ်ချတတ်ဖို့ပါပဲ။ ဖြစ်ပြီးသွားတဲ့အရာတွေကို ပြန်ပြောင်းလို့မရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လက်ရှိအချိန်ကိုတော့ လှပအောင် ဖန်တီးနိုင်ပါတယ်။  

ဒါကြောင့် ခွင့်လွှတ်ပါ၊ မေ့ပစ်လိုက်ပါ၊ ရှေ့ဆက်သွားပါ။ အသစ်တွေကို အတွေ့အကြုံရယူပါ၊ အသစ်တွေဆီကို ခြေလှမ်းလှမ်းပါ၊ ပေါ့ပါးတဲ့နှလုံးသားနဲ့ နေထိုင်ပါ။ ကျေးဇူးတင်တတ်ပါ၊ သည်းခံပါ၊ အမြဲတမ်း ရှေ့ဆက်သွားပါ။

- Hello It's Xing Xing