ဆင်းရဲချမ်းသာ မခွဲဘဲ

သားသတ်စက်ရုံတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဟာ သူ့အလုပ်ချိန်ပြီးခါနီး အိမ်မပြန်ခင်လေးမှာ ခုတ်ထစ်ပြီး အမဲသားတွေကို မပုပ်သိုးအောင် တန်းစီချိတ်ဆွဲထားတဲ့ အအေးခန်းထဲကို ဝင်စစ်ဆေးပါတယ်။ 

ဒီအချိန်မှာဘဲ ဝင်ပေါက် သံတံခါးကြီးဟာ ရုတ်တရက်ပိတ်သွားတယ်။ တံခါးကြီးဟာ အထဲကနေ ဖွင့်လို့မရဘဲ အပြင်ကနေပဲ ဖွင့်လို့ရတယ်။ 

အအေးခန်းထဲကအပူချိန်ကလဲ ရေခဲမှတ်အောက် ရောက်တဲ့အထိ အေးနေတယ်။ အခန်းတစ်ခုလုံးလည်းအလင်းရောင်မရှိ မှောင်ပိန်းသွားတယ်။

သူမလည်း ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ အသံကုန်အော်တယ်။ တံခါးကို လက်နဲ့ တဝန်းဝုန်း ထုပုတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဝင်ပေါက်တံခါးဟာ သံထုထည်ကြီးကြီးမားမားနဲ့ အထူကြီး လုပ်ထားတာမို့ အပြင်က လူတွေ မကြားနိုင်ပါဘူး။ နောက်ပြီး အလုပ်ဆင်းချိန်မို့ အလုပ်သမားအားလုံးနီးပါးလည်း အိမ်ပြန်သွားကြပြီ။ 

သူမလည်း တံခါးကို ထုလိုက်၊ အော်ခေါ်လိုက်နဲ့ တစ်နှစ်ရီကြာတော့ လက်တွေနာ၊ အသံတွေဝင် မောပန်းလာလို့ အအေးခန်းအတွင်းနံရံကိုမှီရင်း နားနေလိုက်တယ်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အအေးဓါတ်ကြောင့် သူမရဲ့အရိုးအဆစ်တွေကို ကိုက်ခဲလာတယ်။ နောက်ပြီး သူမကိုယ်အပူရှိန်ဟာ အရမ်းကျဆင်းလာတာကြောင့် တကိုယ်လုံး မလှုပ်မယှက်နိုင်လို့ နံရံကို မှီထားရတယ်။ သူမ ပိတ်မိနေတဲ့အချိန်ဟာ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီ ကြာလာပြီ။ 

သူ့မျက်လုံးတွေ မှေးလာပြီး ဖွင့်မရအောင်ဖြစ်နေတယ်။ သတိကလည်း ရလိုက် မရလိုက် ဖြစ်နေပြီ။ သူ့မျက်နှာ၊ အဝတ်တွေမှာ နှင်းခဲတွေ ဖုံးနေပြီ။ ၅ နာရီ ကြာသွားပြီ။ သူမ မျှော်လင့်ချက် မရှိတော့လို့ စိတ်ကို လုံးဝလျှော့လိုက်ပြီ။ သေမင်းလက်ကို အပ်နှံလိုက်ပြီ။

ဒီအချိန်မှာပဲ အအေးခန်းတံခါးကြီးဟာ ရုတ်တရက် ပွင့်လာတယ်။ တံခါးပေါက်မှာ လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံရိပ်ပေါ်လာနေတယ်။ အပြင်က စူးရှတဲ့ အလင်းရောင်ကြောင့် မှောင်နေတဲ့အခန်းထဲကနေ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရဘူး။ 

သူမ မျက်စေ့ကို အတင်းဖွင့်ပြီး အားစိုက်ကြည့်လိုက်တော့ လုံခြုံရေးအစောင့်အဖိုးကြီး ဖြစ်နေတယ်။ မကြာခင် ဆေးရုံက လူနာတင်ကား ရောက်လာတယ်။ သူနာပြုတွေက သူမကို စောင်တွေနဲ့ပတ်၊ ထမ်းစင်နဲ့ သယ်ပြီး ဆေးရုံကို ခေါ်သွားတယ်။ သူ အသက်ရှင်ခဲ့ပါတယ်။

သူမ သက်သာလာလို့ ဆေးရုံက ဆင်းတော့ အသက်ကယ်ပေးခဲ့တဲ့ လုံခြုံရေးအဖိုးကြီးကို ဘာကြောင့် အအေးခန်းတံခါးကို သူ့အလုပ်မဟုတ်ဘဲ လာဖွင့်ပေးရတာလဲလို့ မေးလိုက်တယ်။ အဖိုးကြီးက ခုလို ပြန်ဖြေတယ်။

"ငါ ဒီသားသတ်စက်ရုံမှာ လုပ်နေတာ ၃၅ နှစ် ရှိသွားပြီ။ ဒီစက်ရုံမှာ နေ့တိုင်း အလုပ်လာ ၊ အလုပ်ပြန်ကြသူတွေ ရာနဲ့ချီရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ကို မနက်တိုင်းမှာ နူတ်ဆက်တဲ့သူ မင်းအပါအဝင် နည်းနည်းလေးပဲ ရှိတယ်။ ကျန်တဲ့ လူတွေက ငါ့ကို ရှိတယ်လို့တောင် အလေးမထားသလို အဖက်လည်း မလုပ်ကြဘူး။ အဲဒီနေ့ မနက်က မင်း ငါ့ကို အရင်အတိုင်းပဲ " ဟဲလိုး ဂွတ်မောနင်း " ဆိုပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ပြုံးပြနူတ်ဆက်ခဲ့တယ်။ ညနေ အလုပ်ဆင်းချိန်မှာ ငါ အရင်ကြားနေကျဖြစ်တဲ့ " ဘိုင်ဘိုင် မနက်ဖြန် ပြန်တွေ့ကြမယ်" ဆိုတဲ့ အသံကို မကြားမိဘူး။ 

 ဒါကြောင့် မင်း အလုပ်ကနေ မပြန်သေးဘူးဆိုတာ ငါသိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်း အချိန်ပို ဆင်းနေတယ်လို့ ထင်တာကြောင့် ငါ မင်းအတွက် စိတ်မပူပါဘူး။ 

ဒါပေမဲ့ အလုပ်ဆင်းလို့ ၃ - ၄ နာရီ ကြာတဲ့အထိ မင်း မပြန်သေးဘူးဆိုတော့ မင်း တစ်ခုခု ဖြစ်နေပြီ ထင်ပြီး ငါ စိတ်ပူလာတယ်။ ဒါကြောင့် စက်ရုံအနှံ့ လိုက်ရှာကြည့်တယ်။ မတွေ့လို့ နောက်ဆုံးမှာ အအေးခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ မင်းသတိလစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတာပဲ"

ပေးချင်တဲ့စကားကတော့ ...

လူတစ်ယောက်နဲ့ ဆုံတွေ့တိုင်း စိတ်ရော ကိုယ်ပါ နူတ်ဆက်ပါ။ အဲဒီလို လုပ်ခြင်းကြောင့် သင့်အတွက် ထူးပြီး ပင်ပန်းသွားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ တစ်ချိန်မှာ ဒီအဖြစ်အပျက်ထဲကလို နူတ်ဆက်ခြင်းက သင့်အသက်ကို မကယ်တင်နိုင်ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောနိုင်ပါ့မလဲ။

အပေါ်ကလူမို့ ဖားပေါင်းမယ် အောက်ကလူမို့ ဖိနှိပ်မယ်ဆိုတာမျိုး ဆင်းရဲချမ်းသာ မခွဲခြားနေပဲ အရာရာကို တန်းတူ အသိမှတ်ပြု တန်ဖိုးထား ဆက်ဆံနိုင်ကြပါစေ။

Sanomia 

Ref : original 

Unique Point

Computer Training Center